Η Ζάκυνθος, καλώς ή κακώς έχει ταυτιστεί με την εικόνα του Ναυαγίου. Εκεί στηρίζει, αρχικά, τη μοναδικότητά της. Είναι η “σειρήνα” που καλεί τους επισκέπτες στο νησί. Έγινε η αιτία να αποκτήσει η Ζάκυνθος και η Ελλάδα μία από τις πιο απόκοσμα όμορφες εικόνες του πλανήτη.
Με δεδομένο το χθεσινό περιστατικό μήπως θα πρέπει να προβληματιστούμε πως ίσως η μαγευτική εικόνα του Ναυαγίου έχει ημερομηνία λήξης; Πως δεν αρκούν τα σχοινιά και τα παλούκια να εξακολουθήσουμε να έχουμε brand name;
Λίγοι πάσσαλοι, και μερικά μέτρα σχοινί είναι για το ονόρε, εάν δεν υπάρξει ουσιαστική φύλαξη και παρεμβάσεις. Συνήθως οι καλές ευχές για την επόμενη χρονιά παραγκωνίζουν το διάλογο και τη μελέτη, αφήνοντάς τα όλα στον αυτόματο πιλότο και την καλή μας τύχη.
Για πόσο όμως θα μπορεί να φέρνει το ναυάγιο χρήμα στο νησί; Τι θα συνέβαινε λοιπόν, αν με τα χρόνια ή με ένα μεγαλύτερου μεγέθους στιγμιαίο γεγονός, η παραλία έχανε ολοκληρωτικά τα βασικά της χαρακτηριστικά; Έπαυε δηλαδή να είναι προσβάσιμη ή έχανε για πάντα το σκουριασμένο της σκαρί;
Όταν οι… αρμόδιοι μας λένε “καλημέρα” καλό είναι να ρίχνουμε μια ματιά από το παράθυρο να δούμε αν φωτίζει ο ήλιος ή το φεγγάρι. Χάριν εντυπωσιασμού και ανάδειξης του κατόπιν ενεργειών μας -υπάρχει δεν υπάρχει- είναι ικανοί να εντοπίσουν εξωγήινους, τη χαμένη Ατλαντίδα και χρυσάφι στο βυθό. Οτιδήποτε, που θα συνεισφέρει στην πολιτική τους αίγλη και την όποια υστεροφημία τους για την οποία δίνουν και το ένα τους νεφρό. Ματαιότης συναντήσεων τα πάντα ματαιότης. Και το χειρότερο όταν στις τοποθετήσεις τους αναλίσκονται σε μνημόσυνα με κροκοδείλια δάκρυα για αυτά που δεν έγιναν τόσα χρόνια, για τα χρήματα που πήγαν στράφι σε μελέτες και τόσα ακόμα. Αντί να ανακοινώσουν τι προτίθενται να κάνουν για να τα αλλάξουν όλα.