Κραυγή απόγνωσης των Ναυτικών.

Φετινές πυρκαγιές. Στην Σουηδία φαινόμενο πρωτόγνωρο ίσως, πάντως σπάνιο, ασυνήθιστο γι’αυτήν την χώρα. Πυρκαγιές τεράστιες και πολλές. Έξη πόλεις εκκενώθηκαν. Ευτυχώς χωρίς ούτε ένα θύμα.

Και στην Ελλάδα; Φαινόμενο συνηθισμένο πλέον για την χώρα μας. Ρουτίνα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Με αρκετά συχνά , αποτελέσματα τραγικά. Εφέτος τα θύματα στην Ανατολική Αττική κοντά στα εκατό. Κι’αναμεσά τους και αθώα, τα παιδιά. Γιατί τα θύματα-ενήλικες έχουν κάποια ευθύνη. Με κυριότερη το ότι πιστεύανε πως έχουμε κράτος, πως έχουμε υπουργείο «προστασίας» του πολίτη, πως έχουμε «αρμοδίους». Τα παιδιά όμως; Θύματα των εγκληματιών – ενηλίκων, που θα’πρεπε να καταδικαστούν σε «δια πυράς» θάνατο, σ’αυτόν που καταδίκασαν αυτές τις αθώες υπάρξεις. Όποιοι και να είναι αυτοί οι εγκληματίες. Θύματα χωρίς θύτες δεν υπάρχουν. Ένοχοι δεν είναι ούτε «……το κακό το ριζικό μας…» ούτε  «… ο Θεός που μας μισεί» αλλά «…φταίει το κεφάλι το κακό μας». Είτε αυτό είναι οι εμπρηστές, είτε η άγνοια-αδιαφορία της κοινωνίας, είτε η ανικανότητα – ανευθυνότητα – αμέλεια των αρχών, κράτους – τοπικής αυτοδιοίκησης – αρμοδίων/αναρμοδίων, είτε το νομικό αλαλούμ απ’όπου ξεκινάνε κι’όλα τα στραβά.. Μήπως όμως φταίει το κλίμα, μήπως το DNA του Έλληνα; Φυσικά όχι. Και το Ισραήλ σε παρόμοιο κλίμα βρίσκεται και η Σιγκαπούρη το ίδιο. Όμως εκεί τα πάντα λειτουργούν ρολόι. Και το DNA του Έλληνα που ζεί στην Σουηδία, σε κάθε κράτος σαν την Σουηδία,  δεν τον εμποδίζει να γίνει το ίδιο με τους Σουηδούς, υπεύθυνος, πολιτισμένος, σκεπτόμενο όν. Γιατί εκεί τα πάντα λειτουργούν σωστά, υπεύθυνα, με υπηρεσίες που υπάρχουν για να εξυπηρετούν τον πολίτη κι’όχι να τον ταλαιπωρούν. Τον πολίτη βέβαια που κι’αυτός έχει αγωγή και παιδεία, αυτό που εδώ σπανίζει. Εδώ το φιλότιμο , η αυτοθυσία, η αλληλεγγύη περισσεύουν. Αλλ’αυτό είναι κουτσό-θεραπεία ενώ χρειάζεται πρόληψη. Και κοινός νους. Την εστία της φωτιάς την βλέπεις, τον καπνό έστω. Δεν χρειάζεσαι πανάκριβα δορυφορικά συστήματα εντοπισμού της. Την κατεύθυνση και την ένταση του ανέμου την αισθάνεσαι, το τι υπάρχει ανάμεσα σε σένα και στην φωτιά, δέντρα-δάσος-θάμνοι, λεωφόροι-αντιπυρικές ασπίδες τα βλέπεις, μπροστά σου είναι. Την απόσταση την υπολογίζεις αστραπιαία. Τα πεύκα – μπουρλότα μέσα στην αυλή σου, η κατ’όνομα ρυμοτομία της περιοχής, σου φωνάζουν: Φύγε αμέσως να σωθείς, τι περιμένεις; Φυσικά και θάπρεπε και οι λεγόμενες αρχές να βοηθήσουν. Ο Δήμος κατ’αρχήν. Σημαίνοντας γενικό συναγερμό. Και τέτοιος δεν νοείται ο ψίθυρος των SMS στο κινητό τηλέφωνο. Τέτοια είναι 2-3 αυτοκίνητα με ντουντούκες να ουρλιάζουν, καμπάνες να χτυπούν, σειρήνες να μην σταματούν. Κι οι 4-5 ώρες μεσ’στην θάλασσα όσων γλύτωσαν απ’τις φλόγες πιστοποιούν πως τα όποια κρατικά κατάλληλα πλωτά μέσα άργησαν να κινηθούν.

Φταίει όμως και ίσως κυρίως η «οικιστική πολιτική» των περασμένων δεκαετιών. Ο καθένας φτιάχνει ό,τι θέλει, όπου θέλει, με ό,τι υλικό θέλει, περιφράσσει όση έκταση θέλει και το κράτος κάνει πως δεν βλέπει, κλεισμένο στα γραφεία του. Αν δεν γίνεται μετά να γκρεμίσεις όλα τα αυθαίρετα, επειδή δεν νοείται συνύπαρξη οικισμού και πευκοδάσους, κόψε τα πεύκα, αυτά τα δέντρα –μπουρλότα που τα έχουμε αναγάγει σε «εθνικό» μας δέντρο. Και πάρε και πέντε μέτρα τουλάχιστον από κάθε πλευρά οικοπέδου που «βλέπει» προς δρόμο , ώστε να φτιαχτούν φαρδείς δρόμοι. Η ο Δήμος ή το κράτος . Και φρόντισε να υπάρχει τουλάχιστον 200 μέτρα ελεύθερη λωρίδα γης, παράλληλα με την ακτογραμμή, έστω φυτεμένη , αλλά με κουτσουπιές.

Αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για κάτι ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ο αρμόδιος υπουργός, ο όποιος. Και λοιπόν; Εν προκειμένω θα αναστηθούν τα καμένα παιδιά, τι θα κερδίσουν οι γονείς τους αν γλύτωσαν;

Συμπέρασμα: Στην Ελλάδα κάνει κουμάντο η ανικανότητα, η άγνοια στο «διοικείν» , στον συντονισμό. Όσα πανεπιστημιακά διπλώματα και νάχεις δεν βοηθούν. Ούτε και η διασημότητα μέσω της TV, της τέχνης , του αθλητισμού.

Ίσως θα πρέπει να ψάξουμε σε άλλο αστέρι για κυβερνήτες ή μάλλον σε άλλο γαλαξία γιατί έχουμε μολύνει τα πάντα γύρω μας. Ακόμη και οι θεσμικά υπερασπιστές της τιμής, της αξιοπρέπειας και της ακεραιότητας της πατρίδας, οι ένστολοι, εν πολλοίς αποδείχθηκαν κύμβαλα αλαλάζοντα είτε στα όργανα των εξοπλιστικών προγραμμάτων είτε στο ΝΑΤ και στον Οίκο Ναύτου. Άρα ζητείται ελπίς αλλά κατά την γνώμη μας μάταια.