Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τότε που μια ομάδα ανθρώπων έστειλε στα ουράνια έναν ολόκληρο λαό μέσα από τα χέρια του «τίμιου γίγαντα» (όπως τον είχαν αποκαλέσει τότε) Αργύρη Καμπούρη.
Στο Κλειστό Αντώνης Τρίτσης, μικρά παιδιά έβλεπαν σε μία μεγάλη οθόνη τις τελευταίες στιγμές εκείνου του παιχνιδιού. Εκείνες τις μαγικές στιγμές…
Ξαφνικά πρόβαλε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής τους.
Μπορεί το ελληνικό μπάσκετ να έχει γνωρίσει από τότε μεγάλες δόξες, μπορεί ο ελληνικός αθλητισμός να έχει χαρίσει πολλές χαρές στους φιλάθλους, όμως εκείνες οι δύο νικητήριες βολές, στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ’87, με την ανίκητη Σοβιετική Ένωση, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας.
Δεν ήταν ότι η Ελλάδα γνώριζε για πρώτη φορά μια τέτοια μπασκετική επιτυχία, δεν ήταν ότι κανείς δεν το περίμενε. Ήταν ότι για μία ακόμη φορά ο αθλητισμός νικούσε τη λογική. Ομάδες όπως η Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ένωση ήταν πραγματικά ανίκητες, με έναν τρόπο που ίσως σήμερα δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Ειδικά με την Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε καμία ελπίδα νίκης. Η εξέλιξη ξέραμε ότι ήταν αναπόδραστη. Κι όμως, ο Καμπούρης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και η παρέα τους κατάφεραν να νικήσουν ακριβώς αυτό, το αναπόδραστο. Αυτό μας εκτόξευσε στα ουράνια. Όλους…
30 χρόνια μετά, ο Αργύρης Καμπούρης είδε συγκινημένος τον ίδιο του τον εαυτό, μέσα από μια οθόνη, να εκτελεί και πάλι εκείνες τις μαγικές βολές. Παρέα με τους συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό και πολλά μικρά παιδιά που έβλεπαν για πρώτη φορά τις άγνωστες, γι’ αυτά, εικόνες θριάμβου μαζί με τον πρωταγωνιστή τους.
Ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή του φιλανθρωπικού αγώνα ανάμεσα στους βετεράνους του Ολυμπιακού και τους παλαίμαχους του Κεφαλληνιακού, που έγινε στο Κλειστό Αντώνης Τρίτσης, στο Αργοστόλι.
Οι διοργανωτές τοποθέτησαν στην ανάπαυλα του ημιχρόνου μία οθόνη και πρόβαλαν τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα που έκανε εκατομμύρια Έλληνες να ξεχυθούν στους δρόμους πανηγυρίζοντας
Στο τέλος της σκηνής ένα ολόκληρο γήπεδο σηκώθηκε και χειροκροτούσε όρθιο. Κι ας βρισκόμαστε στο 2016. Σχεδόν 30 χρόνια μετά…
Αργύρη, δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Γι’ αυτό, για μια ακόμη φορά σ’ ευχαριστούμε.
Σύνταξη/επιμέλεια: Κεφαλονίτικα Νέα
