Μυαλό νύχτας, ολονύχτιο ή ολονύχτιας με Υ  (Ύψιλον κεφαλαίο) στο τέλος του κόσμου
δικέ της
Γίνε η επανάσταση του χρόνου
και φώτισε την
ψυχή, καρδιά, εμένα – Αυτήν, τον Κόσμο
Το Κομμάτι του εννιά….
Χείλη σιωπηλά
δρόμοι δύσκολοι,
σκοτεινοί στου Ιονίου Πελάγου
Πουθενά και μακρυά, τόσο  – αυτό που πεθαίνει και περνάει ακριβώς έτσι που να περνάει, Ίσως και Κοντά, εδώ γύρω..
καρδιά και λίγο…
που καίει…και φωτιά που ξεχνά
κομμάτια, πιο πέρα, σαν νυχτολούλουδο
πάρε το ποδήλατο
απόψε, μόνο για απόψε στα σοκκάκια του πεζόδρομου
και πιες στην υγειά της, χωρίς σκέψεις, χωρίς μελαγχολία, μην τη διώχνεις..
με τόνο και τελεία,παρελθόν και ξεχασμένα με χρώμα ξεφτισμένο απ΄το βουνό
έτσι για το περίεργο της σκόνης του σ΄αγαπώ του δρόμου της νύχτας..
Μάθε να την αγαπάς, να τη κρατάς στο κρύο
Μοναξιά και βροχή με σχήμα κορμιού ή καρδιάς
Σκοτεινέ ωκεανέ, ή τραγουδιού
Με θέα την αγάπη στη σειρά του χρώματος της αναπνοής
γλέντα και απόψε, σαν τη τελεία, έτσι για το περίεργο και τα κεφαλαία του ήθους και πες της Σ΄ΑΓΑΠΩ
χόρεψε την, σαν χρώμα από κύμα, ΣΑΝ  έμπνευση βγάζοντας τα ακουστικά με άρωμα πελάγου
και έλα να  τελειώσεις την  ευθεία του “πρέπει” να ακουστεί δυνατά και μοναδικά – στο βάθος της ματιάς της
αφού το ξέρεις…συνάντησε την στην άλλη γωνιά, σαν κόκκινο του φιλιού,  σαν δειλινό Ιονίου, άσχετα αν το ζητά σαν χάρη Επτανήσιας εξάρτησης, έτσι για να σωθεί από το ύστατο χαίρε του μαΐστρου του νησιού της, του πρέπει που αχνοφαίνεται στη κορφή με Φ (Φου) κεφαλαία…Στο νησί …Πέτα στις νότες που χάραξε η ίδια..
Ότι έχεις, με το Φ….
Σε παρακαλά…
Δεν αντέχει τα κεφαλαία και τα άσχετα…Μη τα σβήνεις όμως – Έρωτας ΚΑΙ….
Περίμενε στη κορυφή , ΜΕ το Φ (Φου)Κεφαλαία, όπως ΦΙΛΑ την, όπως ΦΩΤΙΑ, όπως ΦΩΤΕΙΝΕ, στις παρτιτούρες του Ιονίου και στη κορφή του ουρανού

Στη κορυφή – Εσύ του βάθους….

 


Υπό έκδοση 2018 – Χειμώνες που γυαλίζουν

Γράφει Η Μίκα Καππάτου
forwoman.gr