Δεν το χωράει ο νους μου….Σάββατο βράδυ και εγώ μέσα κλεισμένη στη σοφίτα να κλείνω βαλίτσες….
Τελειώνει η άδεια και με πιάνει μια θλίψη, κάτι σαν στενοχώρια…
Μετά ψύχραιμα ξανακοιτώ τον κατάλογο με τις δουλειές και τα πράγματα που πρέπει να κουβαλήσω….Προσέχω μήπως μου ξεφύγει ΚΑΤΙ…
Σιγά μη ξεχάσω Κάτι….Γατόνι η Νησιώτισσα…..
Κάτι; σαν τι δηλαδή;
Κουράστηκα, κοιτώ το ρολόι και βλέπω 11 βράδυ…ή όπως λέει η Άλεξ 23.00
Τι άλλο έχω να κάνω…Α ναι, οι φορτιστές και οι άσπρες πέτρες που μάζεψα από τη παραλία του Λουρδά εκείνες τις αυγουλερές.
Να μην ξεχάσω το μέλι που μου έδωσαν στο χωριό που πήγα τις προάλλες. Ντόπιο, χρυσοκίτρινο – χρυσοπορτοκαλί αρωματικό, μικτό ανθέων με θυμάρι του βουνού, του “Μεγάλου ΒουΝού”
Θα το γεύομαι το χειμώνα με τις ιώσεις και θα σκέφτομαι καλοκαίρι στο νησί..
Όχι πράγματι βοηθάει το λαιμό!
Τι έχουμε λοιπόν;
Ναι, μαύρα σύννεφα η σκέψη μου, θολό το σκηνικό…..Διακοπές τέλος…Πάλι δουλειά..
Ύστερα, σκέφτομαι πως σαν και μένα πολλοί και πολλές….Στρατιές και πλήθος….
Όλοι ζούμε κάτι τέτοιο στο τέλος των διακοπών μας..Η στιγμή που κλείνει Η βαλίτσα και παίρνεις το δρόμο της επιστροφής άλλο πράμα, δύσπεπτο…
Ξανά στη πόλη και στη δράση…Η ανατροπή του χαλαρού.
Πρωινό ξύπνημα, πρωινό – πρόγευμα – πρόγραμμα και ρουτίνα.
Μα που πήγε το ημερολόγιο μου;;; Η επόμενη αργία; Αντέχω μέχρι τότε;..
Ότι έγινε έγινε.
Και κάπως έτσι η βαλίτσα κλείδωσε και η νύχτα προχώρησε..
Όμως έχει και τα καλά του αυτό το τέλος…
Μια νέα σεζόν, σχέδια, όνειρα, στόχοι..
Όχι δεν θα τα βάψω μαύρα βρε αδελφέ, Όχι!
Τα Xριστούγεννα πλησιάζουν, θα κλείσω τα μάτια και θα σκεφτώ δια – κοπές, σκι στις χιονισμένες πλαγιές του βουνού ή το απέραντο γαλάζιο μου, το χαμένο βλέμμα καρφωμένο στη γραμμή που χωρίζει τα μπλε της θάλασσας και του ουρανού.
Λοιπόν κορίτσια μου, από Δευτέρα ξεκινάμε δουλειά και έχουμε και λέμε… αποτοξίνωση, γυμναστήριο, οπωσδήποτε ραντεβού στην αισθητικό μας για καθαρισμό προσώπου – ίσως και την μάσκα φρούτων που μας είχε προτείνει την άνοιξη, κομμωτήριο για ενυδάτωση τρίχας και ας κλείσουμε και εκείνα τα εισιτήρια που λέγαμε στο ιστορικό ΠΑΛΛΑΣ της οδού Βουκουρεστίου για να δούμε τις εμβληματικές “Μάγισσες της Σμύρνης” από τον Σταμάτη Φασουλή.
Ε; Τι λέτε;
Ωραία ακούγονται τα σχέδια μα οι σκέψεις μου σιγά σιγά με αφήνουν, λιγοστεύουν…ήδη μεσάνυχτα περασμένα.
Έχω ταξίδι το πρωί, να κοιμηθώ ακούγοντας τον φιλαράκο γρύλο μου τον πεδινό!
Τι Ευτυχία!
Νομίζω πως Η Ζωή Είναι Όμορφη – Πανέμορφη και προπαντός οι Στιγμές της, μα Λίγη και μικρή.
Γι αυτό να ζω – ζείτε και το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη – άντε και λίγο μέλι απ΄το βουνό!
Μίκα Καππάτου – forwoman.gr
