Παρά τις έντονες προεκλογικές υποσχέσεις και τις πολυδιαφημιζόμενες μετεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής Κυβέρνησης για τον έλεγχο της ασυδοσίας των τραπεζών και την προστασία ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, τελικώς, έστω και με κάποια καθυστέρηση λόγω της απεργίας των δικηγόρων, η τραπεζική λεηλασία, η αρπαγή δηλαδή εκτός των άλλων και της αυτονόητης ανθρώπινης αξιοπρέπειας, βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.
 |
| Σταύρος Αντύπας |
Προς το παρόν, μαζικοί πλειστηριασμοί δεν έχουν ξεκινήσει και ο μήνας Αύγουστος λόγω της θεσμοθετημένης από χρόνια αναστολής αναγκαστικών ενεργειών, θα είναι ο τελευταίος μήνας πριν το ξέσπασμα της πιο άγριας φάσης του πολέμου. Η διαπίστωση αυτή δεν προκύπτει, φυσικά, μόνο από το “Μαντείο των Θεσμών”, αλλά πλέον στη πράξη, οι συμπεριφορές και οι κινήσεις των ιδιοκτητών του χρήματος ή πιο σωστά οι διαχειριστές της έλλειψής τους, έχουν αποκτήσει εφιαλτικά χαρακτηριστικά. Η επίθεσή τους, ακριβώς στο προπαρασκευαστικό στάδιο της φθινοπωρινής μάχης, είναι ήδη ανεξέλεγκτη και εκτός ορίων ηθικής.
Έτσι, με τρόπο προκλητικά κυνικό αγνοούν τη διαδικασία της ένταξης ακόμη και σε αυτόν τον Κώδικα των Συνεργάσιμων που φτιάχτηκε στα μέτρα τους, απορρίπτουν συλλήβδην ακόμη και σε άτομα με μεγάλα προβλήματα υγείας αιτήματά που παρά τη νομοθετική επιταγή θα όφειλαν να ικανοποιήσουν, στην δεύτερη φάση της διαδικασίας ένταξης αρνούνται στους πολίτες να υποβάλλουν την προβλεπόμενη ένσταση, μεταβάλλουν αυθαίρετα τα αιτήματα διαχωρισμού των δανείων σε αιτήματα ρύθμισης και καταβολής υψηλών και παράνομων τόκων χωρίς καμία λύση ως προς το κεφάλαιο, παράλληλα δεσμεύουν αδιάκριτα με «άτυπες» κατασχέσεις – ακριβώς για να μην υπάρχει η δυνατότητα άσκησης ανακοπών – τραπεζικούς λογαριασμούς, ακόμη και μελών της οικογένειας του οφειλέτη που δεν έχει όμως καμία σχέση με την δανειακή σύμβαση.
Το δυστύχημα είναι πως πίσω από τις απαράδεκτες και αρκετά συχνά κολάσιμες πράξεις τους ακόμη και από τον Ποινικό Κώδικα, δεν κρύβεται ένας ανώνυμος και απρόσωπος πολεμικός μηχανισμός, αλλά άνθρωποι και μάλιστα της διπλανής πόρτας. Και μπορεί οι διοικήσεις των τραπεζών να κατοικοεδρεύουν σε περιοχές διακριτικής «επισκεψιμότητας», τα απλά στελέχη όμως, οι διευθυντές των υποκαταστημάτων, οι προϊστάμενοι, αλλά και απλοί υπάλληλοι είναι άνθρωποι της δικής μας γειτονιάς, του διπλανού σπιτιού. Πολλοί από αυτούς σε πλήρη αρμονία με τις κεντρικές οδηγίες των διοικήσεών τους, με δικές τους πρωτοβουλίες και αρνητικές εισηγήσεις, όχι απλά εμπορεύονται τα «προϊόντα ρυθμίσεων» που τους επιβάλλουν οι εργοδότες τους και όχι αυτά που επιτάσσουν σε κάθε περίπτωση οι συνθήκες, αλλά ακόμη χειρότερα, σε άτομα του κοινωνικού περιβάλλοντός τους που γνωρίζουν από πρώτο χέρι την κατάσταση της υγείας τους ή τα οικονομικά τους προβλήματα , εισηγούνται τις πιο επαχθείς κι επώδυνες λύσεις.
Από την άλλη, υπάλληλοι που απλά επιδιώκουν να εφαρμόζουν το συμφωνημένο νομικό πλαίσιο έστω αυτής της χαλαρής διαδικαστικής προστασίας με τρόπο δίκαιο, εύλογο και ανθρώπινο, υποβάλλονται στο βάσανο της διευθυντικής επίπληξης και τιμωρίας, ενώ πρόσφατα, αρκετοί από αυτούς παρέλαβαν τις απολύσεις τους μέσω της εθελούσιας εξόδου. Μιας πρόωρης ουσιαστικά εξόδου «μη συνεργάσιμων» υπαλλήλων που στα βασικά της χαρακτηριστικά πρόκειται για εθελούσιο εγκλεισμό σε μια μεσαιωνικού τύπου μακροχρόνια φυλακή, καθώς υπογράφουν όρους υποδούλωσης στα τραπεζικά μορφώματα, όρους που προφανώς έχουν υπαγορευτεί από τα ξένα funds.
Τέλος, όλες ανεξαιρέτως οι εμπορικές τράπεζες έχουν επιδοθεί σε μια πρωτοφανή άγρια, βασανιστική και παρελκυστική τακτική μέσω τηλεφωνικών και επιστολικών οχλήσεων, με σκοπό και υπό τις διατυπωθείσες απειλές και τους εκβιασμούς των πλειστηριασμών, να πείσουν οφειλέτες να υπογράψουν κείμενα και συμβάσεις που περιέχουν όρους εξευτελιστικούς για ένα κράτος δικαίου και μια κοινωνία ανθρωπιάς. Από την άλλη, ο περιβόητος έλεγχος των εισπρακτικών εταιρειών έχει παραπεμφθεί στις καλένδες, με αποτέλεσμα να έχουν αποθρασυνθεί σε ακραία επίπεδα με χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκεκριμένο δικηγορικό γραφείο συνεργαζόμενο με μεγάλη τράπεζα που έχει δημιουργήσει υπό εταιρείες εισπρακτικών με διαφορετικά ονόματα και τηλέφωνα με κοινό, όμως, τηλεφωνικό κέντρο και οι οποίες θυγατρικές εισπρακτικές για το ίδιο δάνειο ενοχλούν με την τακτική «του καλού και του κακού μπάτσου» τους ταλαίπωρους δανειολήπτες.
Σε κάθε περίπτωση, οι επικεφαλής των τραπεζών έχουν δώσει διορία σε διευθυντές και υπαλλήλους να κλείσουν τις εκκρεμείς υποθέσεις τους έως τις 30 του Ιουλίου. Μέχρι τότε τα τέρατα της τραπεζικής λαιμαργίας πετούν πάνω από τα γκισέ και περιμένουν. Η δουλειά γίνεται ήδη στα γραφεία. Εξωθούν τους ανθρώπους σε λύσεις μη βιώσιμες, απάνθρωπες και αδιέξοδες, με σκοπό να τους παραδώσουν στις λίστες των δικαστικών επιμελητών. Ουσιαστικά δηλαδή, επιθυμούν η επόμενη μέρα να βρει τους ”οφειλέτες” σε ακόμη χειρότερο στάδιο και μάλιστα με την ίδια την υπογραφή τους. Ο πολίτης, το μόνο που μπορεί και επιβάλλεται να κάνει είναι να αντέξει. Στον πόλεμο που ξεκίνησε η αξιοπρέπειά του πρέπει να είναι το τελευταίο που θα παραδώσει.
Σταύρος Αντύπας
