Με σπαραγμό στη καρδιά , σχεδόν καθημερινά διαβάζουμε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης της Κεφαλονιάς για τραυματισμούς και θανάτους από τροχαία. Βαρύ το τίμημα και πολύ το αίμα στην άσφαλτο του νησιού μας..

Νέοι άνθρωποι “έφυγαν” ή τραυματίστηκαν σοβαρά , καθώς αμέριμνοι πήγαιναν στις δουλειές τους   .. Κοινό μυστικό ότι η αιτία πολλών από τα τροχαία είναι η κατανάλωση του αλκοόλ ή και άλλων ουσιών κυρίως από τον θύτη!  Πίνει , διασκεδάζει μέχρι τα χαράματα και όποιον πάρει ο χάρος.. Η Λεωφόρος Βεργωτή μετά τις 2.00 τα ξημερώματα τα περισσότερα βράδια μετατρέπεται σε πίστα αγώνων ταχύτητας, είτε με μηχανάκια είτε αυτοκίνητα..

Δεν το συζητάω ότι   ορισμένα σημεία του οδικού άξονα της Κεφαλονιάς είναι «καρμανιόλες» . Παρόλο που τα πιο σοβαρά τροχαία γίνονται στα ίδια και στα ίδια σημεία, κανένα μέτρο βελτίωσης δεν έχει παρθεί. Παθητικά περιμένουμε το επόμενο..

Αιτία των τροχαίων όμως είναι και η μέθη από κάθε ειδους ουσία. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Διασκεδάζουν και πίνουν έως το πρωί και μετά ανενόχλητοι μπαίνουν στο αυτοκίνητό τους ..

Ρωτάω σαν απλός πολίτης που και ο ίδιος έχω τραυματιστεί σοβαρά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, γιατί δεν γίνονται αλκοτέστ έξω από τα νυχτερινά κέντρα και μπαρ?

Από εκεί που ξεκινάει το κακό?

Αν ο μεθυσμένος βγει στο δρόμο είναι πολύ αργά για τη ζωή κάποιου ανύποπτου, άτυχου , που πάει για το μεροκάματο ή βόλτα με την οικογένειά του.

Δεν αρκεί η αστυνόμευση στον κόμβο του «Βαλλιανάτου», το ξέρουν άλλωστε, κόβουν ταχύτητα και πάνε πάρα κάτω..

Εγώ ήμουνα τυχερός και επέζησα, άλλοι δεν ήταν, άλλοι στο μέλλον δεν θα είναι.. ούτε βέβαια ξέρω και εγώ αν θα το ξαναπάθω.. Απλά ελπίζω στη .. στατιστική.

Γιατί σαν τοπική κοινωνία δεν μας ανησυχεί η τεράστια κατανάλωση σε ποτά? Γιατί δεν ανησυχούμε με τις δεκάδες συλλήψεις χρηστών ουσιών στο νησί μας?   Γιατί δεν μας ανησυχεί που ποτό και «μαστούρα» λιώνουν κάθε βράδυ δεκάδες νέα παιδιά, εν δυνάμει θύματα ή και θύτες τροχαίων..

Οχι, δεν ανησυχούμε καθόλου για όλα αυτά.. Λες και μας έπεισαν ότι το ποτό και η «μαστούρα»  στη νεολαία της Κεφαλονιας είναι αποδεκτό χαρακτηριστικό της ηλικίας.. είναι η επανάσταση της νεολαίας.

Ξέρω εγώ?

Μπορεί να είναι και έτσι.

Πόσο όμως αποδεκτό χαρακτηριστικό μπορεί να είναι οι κηδείες νέων ανθρώπων, οι ακρωτηριασμοί, οι παραλύσεις, τα κατάγματα, οι αναπηρίες της ψυχής και του σώματος? ο πόνος και η δυστυχία αυτών που μένουν πίσω?

Αν και «στου κουφού τη πόρτα όσο θέλεις βρόντα», ως επιζήσας μιας παρόμοιας τραγωδίας , αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω για αυτό.