Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας αγρότης που είχε τρία αγόρια.Τα παιδιά όμως μεγαλώνοντας, άρχισαν να έχουν μεταξύ τους γκρίνιες και τσακωμούς.
Καθημερινά μάρτυρας των καυγάδων ήταν ο πατέρας, που ένοιωθε ότι το τέλος του κοντεύει.Φοβόταν και ανησυχούσε πολύ γιατί μετά το θάνατο του, αυτοί όπως πήγαιναν θα γινόντουσαν εχθροί.
Σκέφτηκε λοιπόν και μια μέρα ζήτησε …..
στα παιδιά του να του φέρουν ένα δεμάτι από λεπτές βέργες.Πήρε το δεμάτι, το έδωσε στον μεγαλύτερο γιό και του είπε να το σπάσει.
Εκείνος όσο κι αν προσπάθησε δεν τα κατάφερε.Ο δεύτερος γιός που κορόιδευε τον πρώτο, πήρε με τη σειρά του το δεμάτι και προσπάθησε.
Όσο κι αν προσπάθησε όμως, μάταιος κόπος.Κατόπιν πήρε το δεμάτι ο τρίτος γιός κι αυτός όμως δεν κατάφερε απολύτως τίποτε.
Αφού απέτυχαν κι οι τρεις ο αγρότης πήρε το δεμάτι, το έλυσε και πήρε από μια βέργα και έδωσε από μία σε κάθε του γιό. Όπως ήταν επόμενο και οι τρεις κατάφεραν να σπάσουν τις βέργες, πολύ πολύ εύκολα.
Είδατε τους είπε ο αγρότης, όταν είσαστε μαζί αγαπημένοι και μονοιασμένοι, δεν μπορεί κανείς να σας κάνει κακό. Οταν όμως είσαστε ο καθένας μόνος του, τότε είναι εύκολο κάποιος να σας συντρίψει και να σας κάνει κακό.
Υπάρχει ηθικό δίδαγμα που όλοι αντιλαμβανόμαστε και σήμερα είναι πιο επίκαιρο απο ποτέ.
