Συναντώντας την Ανάσταση …

Σήμερα Μεγάλη Τετάρτη στο ιατρείο μου χτυπά η πόρτα κι ανοίγοντας αντικρυζω μια γυναίκα κοντά στα εξήντα , με ένα φρέσκο και λαμπερό πρόσωπο κι ένα πεντακάθαρο βλέμμα που αστραπιαία ανέσυρε από τη μνήμη μου το ίδιο πεντακάθαρο βλέμμα που είχα ξαναδεί δεκατέσσερα χρόνια πριν.

Τότε ,που η σημερινή μου επισκέπτρια-εκπληξη, είχε έρθει στο ιατρείο μου για ένα τακτικό έλεγχο ρουτίνας.

Τότε ζούσε και εργαζόταν στο νησί.

Ήταν τότε που στα πλαίσια του ετήσιου ελέγχου της, είχα ψηλαφίσει ένα ύποπτο ογκίδιο στο στήθος της. Ήταν τότε που σε μια μέρα , εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα άλλαξε η ζωή της.

Μετά από λίγο καιρό έχασα τα ίχνη της καθώς έφυγε από το νησί και μόλις σήμερα ξαναγύρισε μετά από τόσα χρόνια και πέρασε να με δει.Η χαρά μου δεν περιγράφεται.

Αντικρυσα μια γελαστή χαρουμενη γυναίκα που φαινόταν ότι απολάμβανε τη ζωή

Το πρόσωπο της έδειχνε γεμάτο φως και αισιοδοξία.

Κάπως έτσι φαντάστηκα θα είναι η Ανάσταση.

Στο λίγο χρόνο που κουβεντιάσαμε μου είπε όσα έζησε στη συμβίωση της με τον καρκίνο του μαστού αλλά και τα χρόνια μετά το πολυπόθητο διαζύγιο της από αυτόν.

Αναμεσα στα λόγια της,αυτά που ξεχώρισα και τα μεταφέρω αυτούσια είναι:

“Αν δεν ζήσεις το χειμώνα δεν χαίρεσαι τόσο πολύ την Άνοιξη”

“Πριν αρρωστήσω στεναχωριόμουν με το παραμικρό ,τώρα χαίρομαι και γελάω με το παραμικρό”.

“Η ζωή είναι μικρή κι απρόβλεπτη για να την κάνουμε από μόνοι μας δύσκολη.”

Η χαρουμενη επισκέπτρια μου, είχε γίνει γιαγιά και απολάμβανε τη συντροφιά της μικρής εγγονής της που είχαν βγει μαζί βόλτα. Με μια ζεστή αγκαλιά αποχωριστήκαμε και ανανεώσαμε αόριστα στο μέλλον ,μια νέα συνάντηση εκπληξη.

Όπως ακριβώς είναι η ζωή μας.

Τελικά τώρα που το σκέφτομαι,κι εγώ γκρινιάζω και χαλιέμαι συχνά. Όχι πως έχω άδικο ή ότι δεν πρέπει να βλέπουμε και τα στραβά γύρω μας ,αλλά μάλλον η ουσία είναι ότι μέσα από το κάθε κακό πρέπει να αναζητούμε και να προσδοκούμε το επόμενο καλό. Μέσα από τη στενοχώρια και τον πόνο να ψάχνουμε και να προσπαθουμε για την επόμενη χαρά και ανακούφιση.Μέσα στο γκρίζο και το μαύρο να αναζητούμε και να απολαμβάνουμε το κάθε χρωμα και όλο το φως.

Η Μεγάλη Εβδομάδα που διανύουμε και η ανάμνηση της ζωής και των Παθών του Χριστού ας μας θυμίσουν έστω για λίγο την αξία της ζωής , τη σημασία της κάθε μας μέρας αλλά και ότι με αγώνα , υπομονή , αγάπη και σεβασμό θα φτάσουμε και θα χαρούμε πραγματικά την Ανάσταση.

Αξέχαστες αναμνήσεις ,ΕΣΥ κι εγώ

Με αφορμή μια δήλωση του βουλευτη Καλλιανου η οποία έγινε από τον πολίτη Καλλιανο και όχι τον πολιτικό Καλλιανο και αφορούσε την περιπέτεια-ταλαιπωρία που πέρασε με την υγεία τού πατέρα του σε ένα ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο θα σας πω κι εγώ μια προσωπική μου εμπειρία προ ετών και θα σας εξηγήσω το λόγο.

Προ 14 ετών ο γηραιός πατέρας μου νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο της Κεφαλονιας με σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα και αφού σταθεροποιήθηκε το δυνατόν ,αποφασίστηκε σε συνεννοηση με καρδιολογική μονάδα δημοσίου νοσοκομείου στην Αθήνα η διακομιδή του εκεί.

Η διακομιδή του έγινε με αεροπλάνο της γραμμής για εξοικονόμηση χρόνου και άτυπα συνοδό εμένα ως γιατρό με προσωπική μου ευθύνη και υπογραφή (μπορείτε να καταλάβετε το άγχος και την αγωνια μου )

Κατά την άφιξη μας αργά το βράδυ στο Ελευθέριος Βενιζέλος μας περίμενε όπως συνηθίζεται η καρδιολογική μονάδα του ΕΚΑΒ για να τον διακομίσει στο προσυνεννοημένο δημόσιο νοσοκομείο.

Δυστυχώς στην καρδιολογική μονάδα του ΕΚΑΒ υπήρχε κι ένας “γιατρός” που δυστυχώς το όνομα και τη φυσιογνωμία του δε θα την ξεχάσω ποτέ ,ο οποίος αντικρίζοντας τον πατέρα μου σε καθιστή θέση και χαμογελαστό και όχι ανάσκελα και ημιθανή όπως θα προσδοκούσε ,αποφάσισε να κάνει το προσωπικό του σόου βρίζοντας και διαπληκτιζόμενος με το κέντρο του ΕΚΑΒ και λέγοντας μου( απειλώντας ουσιαστικά )ότι θα μας μεταφέρει στο κέντρο υγείας Σπατων γιατί το περιστατικό δεν ήταν τόσο σοβαρό για να απασχολήσει μια καρδιολογική μονάδα του ΕΚΑΒ.

Μετά από πολλη ώρα καθυστέρησης ,διαβουλεύσεων και παρακλήσεων μου ο ταλαιπωρημένος και έχων σωας τας φρένας πατέρας μου (άκουγε και καταλάβαινε πληρως όσα συνέβαιναν)διακομίστηκε στη μονάδα εμφραγμάτων που έπρεπε.

Υποβλήθηκε το επόμενο πρωινο σε στεφανιογραφία και σε δέκα μέρες σε μια πολύ σοβαρή καρδιοχειρουργική επέμβαση

Ο πατέρας μου έζησε ακόμη εξι χρόνια από τότε , είδε τα εγγονάκια του να μεγαλωνουν και πρόλαβε να φάει φρούτα από τα δέντρα που ένα χρόνο πριν το συμβαν είχε φυτέψει.

Σίγουρα ο καθένας έχει μια προσωπική ιστορία να θυμάται πάνω σε θέματα υγείας και ζωής. Είναι όμως οι ιστορίες αυτές που χαράζονται μέσα μας και μας καθορίζουν πολλές φορές.

Το γεγονός αυτό είναι που καθιστά τον τομέα της υγείας και των λειτουργών της ζωτικό για κάθε πολίτη της χώρας.

Στη χώρα μας δυστυχώς και πριν 14 χρόνια έτσι και τώρα ο δημόσιος τομέας της υγείας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από όλους τους υπόλοιπους τομείς του δημοσίου ( παιδεία, διοίκηση κα )

Όποιος μπει ( κι όπως μπει) δε βγαίνει αν δε θέλει , δεν ενοχλείται ,σπανίως ελέγχεται και αποδίδει αναλόγως του χαρακτήρα και της παιδείας του.

Στο ΕΣΥ υπήρχαν και υπάρχουν λειτουργοί που κοσμούν και τιμούν το χώρο και σίγουρα χωρίς αυτους όλα θα είχαν καταρρεύσει.

Κάτω όμως από την ομπρέλα του ΕΣΥ στεγάζονται και ακαταλληλοι, ανεπαρκείς έως και επικίνδυνοι ,οι οποίοι καταφέρνουν να παραμένουν αλώβητοι,πολλοί εξ αυτών καταλαμβανοντας ιεραρχικά υψηλόβαθμες θέσεις.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια λόγω λειψανδριας στο ΕΣΥ , οι ακαταλληλοι και επικινδυνοι αυξάνονται και δεν ενοχλούνται.

Σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και τα επαγγέλματα υπάρχουν άνθρωποι κι ανθρωπακια ·όμως στον τομέα της υγείας όλα αναδεικνύονται στο μέγιστο βαθμό γιατί κοστιζουν·κοστίζουν ζωές.

Ζωές παιδιών, ζωες γερόντων αλλά πατεράδων μας, ζωές φτωχών ανώνυμων αλλά και ζωές πλουσίων επωνύμων

Όλες οι ζωές αξίζουν το σεβασμό και την προσοχή μας ,ειδικά ολων όσων έχουμε ταχθεί να τις προστατεύσουμε.

Σημείωση :Ο ιδιωτικός χώρος της υγείας δεν στερείται ανάλογων προβλημάτων αλλά η συγκεκριμένη αναφορά μου γίνεται για τον δημόσιο (ΕΣΥ)ο οποίος είναι ή πρέπει να είναι προσιτός και αξιόπιστος για όλους, ειδικά όταν στερούνται άλλων επιλογών.