skip to Main Content
DSC 8193 (1) (Copy)

«Σήμερα θα σας μιλήσει η καρδιά μου»

Η συγκινητική ομιλία του διευθυντή του 1ου Δημοτικού Αργοστολίου 

«Σήμερα θα σας μιλήσει η καρδιά μου. Όχι ο διευθυντής σας…».

Με τον τρόπο αυτό ξεκίνησε την συγκινητική ομιλία του, ο διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αργοστολίου, Χρήστος Παπουτσής, στη χθεσινή γιορτή για το τέλος της σχολικής χρονιάς. Με την ομιλία του αυτή ανακοίνωσε την βράβευση δυο μαθητών του σχολείου στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φυσικής «Αριστοτέλης 2016». Οι δυο μαθητές απέσπασαν βραβείο αριστείας και εύφημο μνεία αντίστοιχα, καταφέροντας να διακριθούν ανάμεσα σε εκατοντάδες παιδιά από ιδιωτικά και δημόσια σχολεία και φέρνοντας το 1ο Δημοτικό Σχολείο να φιγουράρει ανάμεσα στα κορυφαία σχολεία της χώρας.

Πρώτο…


«Ήμασταν στο τέλος της σχολικής χρονιάς και πριν λίγες μέρες, είχα φτάσει στα όριά μου. Τέλος χρονιάς, ο διευθυντής κουρασμένος, έτοιμος να πέσει κάτω, να ριπιστεί που λέμε στην Κεφαλονιά… τα λέει όλα η λέξη. Δύσκολα παιδιά, δύσκολη χρονιά, οικονομική κρίση, όλα δύσκολα… και δύσκολοι γονείς… Εκεί λοιπόν που όλα ήταν δύσκολα και λέγαμε πότε θα έρθει η 15η Ιουνίου για να κλείσουμε να ησυχάσουμε με όλη τη σημασία… Εκεί που λες… “μήπως δεν έπρεπε να κάνω αυτή τη δουλειά, με κούρασε, αρκετά την έκανα μέχρι τώρα, μήπως πρέπει να πάω σπίτι μου να κάνω κάτι άλλο; Μήπως εμείς οι εκπαιδευτικοί κουραστήκαμε και δεν μπορούμε να προσφέρουμε άλλο”; Σ’ αυτές τις σκέψεις που πραγματικά ήταν όπως σας τις λέω, με πήραν ένα τηλέφωνο και μου είπαν: “Συγχαρητήρια, το σχολείο σας είναι πρώτο σ’ ολόκληρη την Ελλάδα”.

                                   

Η διάκριση αυτή, όπως τόνισε και ο διευθυντής, είναι διπλά σημαντική, όχι μόνο γιατί επιβραβεύεται η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλουν οι δάσκαλοι και καθηγητές της Κεφαλονιάς, καταμεσής της οικονομικής κρίσης, αλλά και γιατί αποδεικνύουν ότι, πολλές φορές, η δουλειά που γίνεται στο δημόσιο σχολείο δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τα «ιδιωτικά μεγαθήρια», όπως τα χαρακτήρισε και ο κ. Παπουτσής.

Μόνος φορέας Παιδείας που απέμεινε… τα σχολειά μας… δυστυχώς

Με μειωμένες αποδοχές, σημαντικά προβλήματα στις υποδομές (το κτηριακό στην Κεφαλονιά δεν ξέρει κανείς αν θα πρέπει να το χαρακτηρίσει ανέκδοτο ή τραγωδία), τμήματα που μεγαλώνουν διαρκώς και παιδιά που προέρχονται από οικογένειες που η μία μετά την άλλη βιώνουν, όλο και πιο έντονα τις αγωνίες και το άγχος της οικονομικής κρίσης, οι εκπαιδευτικοί καλούνται πολλές φορές να βγάλουν όλα τα… φίδια της ελληνικής κοινωνίας από την τρύπα, κάνοντας πράξη το αδύνατο.

Έχοντας να αντιμετωπίσουν μεγάλες ανισότητες μέσα στην τάξη, με παιδιά που έχουν διαφορετικές ικανότητες και διαφορετικό υπόβαθρο, πρέπει και να παίξουν ταυτόχρονα τον δάσκαλο, το γονιό, τον καθοδηγητή, τον άνθρωπο που θα αμβλύνει τις γωνίες, θα δώσει ομοιογένεια και αίσθηση ομαδικότητας στην τάξη. Πρέπει να εμπνεύσουν τους πιο επιδέξιους να εμψυχώσουν και να ενισχύσουν τους πιο αδύνατους, πάντα μέσα σε ένα κλίμα ομαδικής δουλειάς και συναδελφικότητας ανάμεσα στα παιδιά, όταν ακόμη και οι ίδιοι οι γονείς κάποιες φορές αυτό το κλίμα το δυναμιτίζουν. Πότε υψώνοντας τείχη ανάμεσα στους μαθητές και πότε παίζοντας τον ρόλο ενός κακώς εννοούμενου συμμάχου του παιδιού απέναντι όμως σε έναν καλό δάσκαλο.

Και όλα αυτά οι εκπαιδευτικοί τα βιώνουν μέσα σε ένα προσωπικό πλαίσιο που μοιάζει πολλές φορές ασφυκτικό, αφού βρίσκονται ανάμεσα στις δυο σύγχρονες συμπληγάδες που πιέζουν τη ζωή τους. Από τη μία πλευρά οι μειώσεις και το βιοποριστικό πρόβλημα που κάνουν τη ζωή τους δύσκολη έως αφόρητη, ειδικά για τους πρωτοδιοριζόμενους που δεν έχουν δικό τους σπίτι στην Κεφαλονιά,  και από την άλλη ο κοινωνικός αυτοματισμός που συχνά τους θέλει να μοιάζουν προνομιούχοι, λόγω της άθλιας κατάστασης που βρίσκονται πολλοί άλλοι κλάδοι.

 

Φεγγαράκι μου χλωμό…

Το ελληνικό σχολειό έχει χίλια δυο κακά. Είναι αρτηριοσκληρωτικό, βαρετό, δυσκίνητο, γεμάτο γραφειοκρατία και οπισθοδρόμηση, έχει ό,τι χρειάζεται για να περιορίσει την έμφυτη ανάγκη των παιδιών για γνώση του κόσμου που τους περιβάλλει, ειδικά των πιο μικρών.

Όμως από την άλλη, είναι ίσως η μόνη ελπίδα της ελληνικής κοινωνίας να δει μια καλύτερη μέρα για τις επόμενες γενιές της. Με τους γονείς συνήθως απασχολημένους από την αγωνιώδη προσπάθεια να βγάλουν τα προς το ζην και το υπόλοιπο μορφωτικό περιβάλλον να παραπαίει ανάμεσα στην ασημαντότητα και τη χυδαιότητα (τηλεόραση, βιομηχανία διασκέδασης κ.λπ.), με τις παρέες, τουλάχιστον όπως τις ζήσαμε οι παλαιότεροι, σιγά σιγά  να διαλύονται και να αντικαθίστανται από… κοινωνικά δίκτυα, μοιάζει οι μόνοι που απέμειναν να μπορούν να εμφυσήσουν έναν οργανωμένο και κοινωνικά χρήσιμο τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς, συνύπαρξης και αλληλεγγύης να είναι πλέον οι δάσκαλοι.

Όχι ότι οι γονείς κάνουν λίγα… Η ελληνική οικογένεια βάζει σε πρώτη προτεραιότητα τα παιδιά της, όμως δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από ατομικές προσδοκίες, άντε οικογενειακές… Με λίγα λόγια οι γονείς κάνουν ό,τι μπορούν, όμως την κοινωνία του αύριο την φτιάχνει η Παιδεία. Κι έχω την αίσθηση ότι, όταν ο ένας στους δύο Έλληνες δεν θα διαβάσει ποτέ στη ζωή του ένα βιβλίο, όταν γνωρίζουμε όλα τα βρακιά που φοράνε οι σύγχρονες τραγουδίστριες όχι όμως και τα έργα που έχουν γράψει οι Νομπελίστες λογοτέχνες μας, η μοναδική ελπίδα για την Παιδεία μας πέφτει πάνω στους δασκάλους μας.


Και το βάρος αυτό, όπως είπε κι ο διευθυντής του 1ου Δημοτικού, κάποιες φορές τους λυγίζει. Ειδικά τους πιο φιλότιμους…
Δείτε φωτογραφίες και video από τη γιορτή
                                             

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λ. Αθανασίου για τα Κεφαλονίτικα Νέα




Διονύσιος Βούτος
Δημοσιογράφος
45 χρόνια στην δημοσιογραφία. Δημοσιογράφος ΕΡΤ
Back To Top