Στα Κεφαλονίτικα Νέα μίλησε ο ένας από τους τέσσερις μαθητές της Σάμης που αθωώθηκαν σήμερα για τη συμμετοχή τους στις καταλήψεις του περασμένου φθινοπώρου, σε μία δίκη που ουσιαστικά τελείωσε πριν καν ξεκινήσει.

Ο Α. μας είπε ότι ένιωσε δικαιωμένος για την απόφαση καθώς αποκαταστάθηκε μία μεγάλη αδικία, πίσω από την οποία κρύβονται πολλά, όπως θα αποκαλύψουμε στη συνέχεια.

Μίλησε επίσης ο πατέρας του για την μεγάλη ταλαιπωρία που υπέστη ολόκληρη η οικογένεια, για τα βράδια αγωνίας που πέρασαν, τα έξοδα, την στεναχώρια.

Αν κάποιος ήθελε να τρομοκρατήσει αυτά τα παιδιά, μέσα από μια τόσο ακραία διαδικασία, φαίνεται πως το πέτυχε. Ο μαθητής παραδέχτηκε ότι όλο αυτόν τον καιρό ζούσε με την αγωνία της δίκης όμως παράλληλα δήλωσε ότι δεν μετανιώνει για τίποτα και υπερασπίζεται την συλλογικότητα στην οποία ανήκει και η οποία πήρε τις αποφάσεις. Κάτι που κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει αναδείξει.

Όπως αποκαλύπτουμε, οι αποφάσεις είχαν παρθεί συλλογικά μέσα από τον σύλλογο των μαθητών, και μάλιστα, κάτι που ακούγεται για πρώτη φορά είναι το γεγονός ότι οι μαθητές ψήφιζαν κάθε μέρα για την συμμετοχή στις καταλήψεις. Δεν ήταν μία αυθαίρετη πράξη μιας κλίκας παιδιών αλλά συλλογική απόφαση των εκλεγμένων εκπροσώπων των μαθητών.

«Πήραμε απόφαση με συνέλευση για την κατάληψη. Και από την μέρα που έκλεισε το σχολειό, αποφασίζαμε κάθε μέρα όλοι μαζί για το αν θα συνεχίσουμε», μας λέει ο Α. και μας δείχνει τις καταγεγραμμένες ψήφους.

Παρ’ όλα αυτά, ο πρόεδρος του 15μελούς των μαθητών αλλά και άλλα τυχαία παιδιά επιλέχτηκαν για να… τιμωρηθούν μέσα από την μηνυτήρια αναφορά που κατατέθηκε, όπως αποκάλυψε η ΕΛΜΕ-ΚΙ από την ίδια την διευθύντρια του σχολείου, και τελικά έφτασε στην αίθουσα του δικαστηρίου.

«Αυτό που με είχε πειράξει περισσότερο ήταν ότι όλοι μου οι φίλοι, όλες μου οι παρέες ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Εγώ αισθανόμουν πιεσμένος, είχα ένα δικαστήριο μπροστά μου, κι ό,τι έκανα μπορεί να επηρέαζε αρνητικά το δικαστήριο», θα μας πει, εμφανώς συγκινημένος και πιεσμένος από ό,τι είχε περάσει.

«Φοβόμουν ότι κάθε κίνηση που μπορούσα να κάνω ίσως χρησιμοποιόταν εναντίον μου. Θα μπορούσε να έρθει κάποιος, είτε με συκοφαντίες είτε με ένα λάθος δικό μου και να… με κάνει στο δικαστήριο.. “σκόνη”. Πάλι δηλαδή να με κατηγορούσαν άδικα. Και τώρα με τις καταλήψεις που γίνονται, προσπαθούσα να είμαι πιο πίσω».

– Πιστεύω ναι, ειδικά ο ένας που ήταν και ενήλικος, μέχρι να μαθευτεί πως έχει αποσυρθεί ο νόμος…

– Περίπου, ναι.

Στη συνέχεια τον ρωτήσαμε για τις φθορές που είχαν αναφερθεί πριν τη δίκη.

– Ναι, πήγαμε, μας είπαν ότι έχει αλλάξει ο νόμος και μετά ότι είμαστε ελεύθεροι.

– Στη μήνυση αναφέρονταν διάφορα… φθορές, βανδαλισμοί στο σχολείο, τσιγάρα, μέθη…

– Ήταν αλήθεια αυτά;

– Φυσικά και όχι!

 

Στη συνέχεια ρωτήσαμε τον πατέρα του παιδιού, που ήρθε εκείνη την ώρα, να μας πει το πώς έζησε όλη αυτή την περιπέτεια.

«Περάσαμε πολύ άσχημο καλοκαίρι. Μας κόστισε ηθικά, οικονομικά…  Είχαμε την έγνοια του παιδιού… για την ψυχική του υγεία, το βασικότερο… Το ξεπεράσαμε όμως. Τέλος καλό, όλα καλά…»

Ο πατέρας του παιδιού σημείωσε ότι στο δικαστήριο επέδειξε έγγραφο που αποδείκνυε την καλή διαγωγή του παιδιού, ότι δεν δημιουργούσε γενικά πρόβλημα. Το έγγραφο αυτό έφερε την υπογραφή της ίδιας της διευθύντριας.

Τον ρωτήσαμε να μας πει πώς αισθάνεται τώρα, μετά την απόφαση.

«Ελεύθερος (χαμογελάει), αισθάνομαι χαρά… μπορώ να κάνω ό,τι ένιωθα πως στερούμαι τους τρεις τελευταίους μήνες που ήξερα ότι έχω μπροστά μου ένα δικαστήριο.

– Οχι…

Αθώοι και ένοχοι

Η περιπέτεια των 4 μαθητών έλαβε τέλος. Μία αψυχολόγητη ενέργεια που βρήκε νομικό πάτημα έστειλε 4 παιδιά γυμνασίου και λυκείου στο εδώλιο του κατηγορουμένου επειδή διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες Παιδείας, και μάλιστα συλλογικά. Ευτυχώς το συγκεκριμένο προεδρικό διάταγμα έχει καταργηθεί. Όμως, υπάρχουν άλλες διατάξεις που είναι ενεργές και με τις οποίες θα μπορούσαν, αυτά ή άλλα παιδιά, να δικαστούν ακριβώς για τον ίδιο λόγο.

Η κατάληψη είναι μία από τις πιο ακραίες μορφές αντίδρασης, αυτό είναι αλήθεια. Αυτό που μένει να διαπιστωθεί όμως, είναι εάν πίσω από τον καπνό κρύβεται μια μεγάλη φωτιά, αυτή για την οποία αγωνιούν και διαμαρτύρονται έντονα οι μαθητές. Μια παιδεία με ελλείψεις, στρεβλώσεις, προβλήματα και μπόλικη υποκρισία που οδηγεί τα παιδιά από τα θρανία, στους δρόμους, στην άρνηση ή στο κλείσιμο των σχολείων.

Απέναντι σ’ αυτό, η κοινωνία πρέπει να πάρει θέση, να μιλήσει με τα παιδιά και κυρίως να τ’ ακούσει γιατί δεν είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημα, είναι βαθύτερο. Είναι πρόβλημα ουσίας της ίδιας της παιδείας.

Γιατί μια παιδεία που δεν πείθει τα ίδια τα παιδιά για την χρησιμότητά της, μια παιδεία που τα οδηγεί στο να κλείνουν τα σχολειά τους και τα δικάζει γι’ αυτό, έχει αποτύχει. Και την αποτυχία αυτή θα την πληρώσουν όλοι. Αθώοι και ένοχοι…