Η δημοκρατία δεν εκδικείται: δικάζει, καταδικάζει αλλά δεν κακοποιεί

Θα αναφερθώ σε δύο στιγμιότυπα των τελευταίων ημερών:
Οι φωτογραφίες του ξυλοκοπημένου Τούρκου πτέραρχου, «πρωταίτιου» του πραξικοπήματος εναντίον του προέδρου Ερντογάν. Ο Τούρκος πτέραρχος ξυλοκοπήθηκε από τους εκπροσώπους της τουρκικής «δημοκρατίας» με σκοπό να του αποσπάσουν την «ομολογία» συμμετοχής – οργάνωσης του πραξικοπήματος.
Ο κ. Τσοχατζόπουλος, πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας, κατέθεσε ενώπιον του πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών αίτημα αποφυλάκισης και αντικατάστασης με περιοριστικούς όρους, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε.
Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει το αίσθημα της εκδίκησης μέσω της «κακοποίησης»: του Τούρκου πτέραρχου μέσω σωματικής κακοποίησης (ξυλοδαρμός) ενώ του κ Τσοχατζόπουλου μέσω ψυχολογικής κακοποίησης (απόρριψη του αιτήματος αποφυλάκισης), ώστε στο πρόσωπό του να υπάρχει η τιμωρία του «κακού» ΠΑΣΟΚ και μέσω της τελικής εξαθλίωσης του να αναδειχθεί η επιθυμία των κυβερνώντων να συνθλίψουν τον πολιτικό τους αντίπαλο.
Ξεκάθαρα και στις δύο περιπτώσεις σαφώς και πρέπει να υπάρχει τιμωρία των πραγματικά υπευθύνων. Τιμωρία όμως με βάση τους νόμους της δημοκρατίας με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα των κατηγορουμένων και όχι προσπάθεια εξαθλίωσης τους.
Μέσα από μια δίκη πρέπει να αναδεικνύεται το μεγαλείο του ανθρωπισμού και οι αρχές της δημοκρατίας. Τότε πραγματικά έχει επέλθει η κρυστάλλινη τιμωρία η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.

Σημείωση: προσωπικά θα επιθυμούσα στον κ Τσοχατζόπουλο να είχε δεσμευθεί η περιουσία του ώστε να αποκατασταθεί η υλική ζημιά που έχουμε υποστεί και να είναι εκτός φυλακής με περιοριστικούς όρους, ώστε να μην τον πληρώνουμε