skip to Main Content
13906586 10208402742639926 2977415690188343835 N (Copy)

Επίσκεψη του κυβερνήτη του πλοίου HMS DARING, D32 στην Κεφαλονιά

The evacuation of thousands of wounded.

|

Photo credit: Aryeh Brosh

How Israeli navy officers became the rulers of Cephalonia
In 1953, the first Israeli navy flotilla sailed to the Aegean Sea for a month-long exercise. Just as they were about to return, a terrible earthquake hit the Greek islands and the Israelis, as inexperienced and under-trained as they were, rushed to help.
Yiftach Kozik

This story takes us back to Israel’s early days. It was 1953. The IDF had recently concluded the War of Independence. The navy was beginning to build a force that would defend the maritime border over the coming years.

The first fleet of battleships, “the Great Flotilla,” had only just been established. The commanding officer was Shlomo Erel, who would one day go on to become the admiral of the navy. Until that time he had been on a British ship that sank after it was hit by a German torpedo, served as a captain in the British fleet and had commanded several vessels in the Israeli navy. Shlomo Erel remembers that the flotilla personnel were not yet fully trained as a combat squadron. “We had a mixed group of young, untrained sailors, officers from here and from there, and we were sorely lacking any operational experience.”

Erel decided that large-scale exercises were essential. He asked for and received permission from then-Admiral Mordechai “Moka” Limon to conduct a month-long combat exercise in the Aegean Sea. Limon gave Erel a budget of $1,500 for the drill.

And thus, one morning, the flotilla set sail for the island of Rhodes. The first vessel to set out was the one that would serve as the fleet’s supply and equipment station. The flotilla’s vessels continued from Rhodes to the island of Leros to the north, and then to a four-week-long training exercise all over the Aegean Sea.

Sudden calls for help

The soldiers practiced entering and exiting marinas, bays and ports. They practiced combat and seamanship. The flotilla’s vessels sailed through various ports where the combat sailors practiced a little politics and diplomacy as ambassadors of the newly established State of Israel. So passed four weeks of training, and soon it was time to sail home.

But just before they were supposed to head back, Erel decided to stop at the bay of the southern Peloponnese for ship maintenance and a paint job before returning to the Haifa port. He recalls that this bay, which was nicknamed “the Bay of Paint,” was north of the island of Antikythera. The atmosphere was one of post-training. Everyone was fantasizing about sleeping in their own beds at home.

But suddenly, everything changed. As the ships rode at anchor in the bay, the radio operators received an SOS. They quickly learned that there had been a series of deadly earthquakes in the region, measuring 7.3 on the Richter scale. The earthquakes affected all of Greece west of the Korinthos Canal, the islands of Cephalonia and Zante (Zakynthos), and the small island of Ithaca.

Emergency broadcasts and distress signals flooded the ships’ radios. The calls were broadcast from several locations: the three islands at the epicener — Cephalonia, Zante and Ithaca – and even from Athens, the Greek capital. The signals were received simultaneously by three fleets that were in the area: the American 6th Fleet, a group of British destroyers and patrol boats and the first flotilla of the Israel Navy, whose combat sailors had dropped anchor for a few hours of fun in the so-called “Bay of Paint” before heading back home.

The flotilla’s commanding officer summoned the respective ship commanders for a quick meeting, while simultaneously sending a message to Radio Athens and the navy’s headquarters in Israel. He provided a preliminary report of the incident to the naval headquarters and asked permission to provide assistance. The naval headquarters replied immediately: “Go in and provide assistance.” There was no response from Radio Athens.

‘It felt like the ships were sinking’

The affected islands were situated some 250 to 300 nautical miles from the bay. The trip would take 15 hours, and the ships set sail immediately. “When we approached the area,” Erel recalls, “near the island of Zante, we passed the large U.S. Navy vessel, the Salem. The Americans had said that they would anchor and provide assistance there.” It was agreed that the Israeli flotilla would proceed toward Cephalonia because the damage was greater and the number of casualties was much higher there. The American vessel, because of its size, could not go into Cephalonia.

The flotilla pressed on, headed for Cephalonia. As it approached, the sailors saw a British destroyer, the HMS Daring, drop anchor a good distance away from the shore because of its size. The Israeli ships tried to enter the bay, closer to the capital city of Argostoli along the coast. That is when explosions were heard on deck. They feared that the lower parts had become submerged and that the ships were about to sink, but the noise turned out to be aftershocks of the massive quake.

As the sounds of the undersea explosions continued, the commander of the flotilla decided to anchor in Argostoli. A single ship sailed into the bay while the two others waited outside.

At the same time, enormous masses of earth began to fall into the water with powerful force. The summit of Mount Ainos, some 1,600 meters above sea level, looked as though it had been sliced in two. Smoke could be seen rising from wide cracks in it. Fires broke out and flames could be seen all over the island. From the ships, it looked as though the streets were filled with smoke.

The lead vessel completed its preliminary patrol and briefed the other two ships, which also began to head toward anchorage. The combat sailors began preparing to provide assistance. Soldiers and officers disembarked and entered the city, where they discovered terrible destruction. In the surrounding villages, not a single building had been left standing. They met thousands of wounded, including children and elderly people, who were in very critical condition. Many people were missing limbs or had been crushed. There were also pregnant women. All of them needed immediate first aid.

The soldiers quickly discovered that every so often, they were being blinded by dazzling light. It turned out that the people who lived in the nearby mountains had seen the Israeli vessels and were sending out distress signals using shards of broken glass.

The soldiers began unloading anything that could be used in assisting the wounded. They set up a triage station on the port’s main pier. The highest-ranking physician on the flotilla, Dr. Ashkenazi, together with a younger physician, Dr. Seelenfreud, were in charge of treating the wounded. They decided who would receive immediate treatment and who would have to wait, and performed emergency surgeries. Here a fractured pelvis, there a brain injury, a premature labor, broken bones that needed setting and hemorrhages that had to be stopped.

Although the two Israeli physicians tried to set things in order, they were surrounded by countless wounded people, panic and despair. Chaos reigned.

The British seamen also stepped in: A water hose from the British ship provided water to the city that lost its water supply. The British also provided desalination equipment, shelters for shade, food, stretchers and bandages. They lowered small motorboats into the water, using them to explore the surrounding area in order to find victims and bring them to the Israeli physicians for treatment. Later on, a joint Israeli-British rescue command post was set up. It was as though the British rule over Palestine, which had ended only a very short while prior, had been all but forgotten.

The ship-turned-hospital

The small motor boats that set out to locate the wounded had brought many back for first aid treatment. The Israeli vessel K-28, known as the Mivtah, which was under the command of Arie Brosh, was converted into a maritime hospital, a kind of giant ambulance that ferried the wounded to hospitals on the Greek mainland, a day’s sail away.

Each time, about a hundred victims who had received first aid on the island were brought aboard the K-28. They were later taken to the city of Patras, five hours away. The ship would then turn around, go back to Cephalonia for more wounded, bring them to Patras and its hospitals, and return for another round of evacuation. Some 400 critically wounded people were evacuated aboard the Mivtah.

For three full days, the Israeli officers and sailors labored “with endless dedication and immense devotion,” as Shlomo Erel recalls. The Israeli flotilla was the first to set up aid stations on the beach in Cephalonia. Later, they had assistance from the British. By the end, the soldiers had treated thousands. They used up nearly all of their supplies, food, medicine, water and fuel. They gave everything they had to help the people of Cephalonia.

Slowly, more naval vessels began arriving at the disaster zone, bringing food and fresh water, bandages, medicine, blankets and mechanical and engineering equipment to clear away the ruins. American planes dropped additional supplies. Greek navy destroyers began arriving as well, followed by another British warship. The Italian navy also sent supplies, and even New Zealand sent a ship to provide assistance. El Al Airlines sent an airlift of equipment and clothing that had been donated in London to the people of the Greek islands.

Order was gradually restored, but shortly before it did, the king of Greece declared the representatives of the Israeli, British, American and Greek navies “the provisional government of Cephalonia in every way.” According to the Israeli commander, the multinational command group sat around an overturned box near the collection point where the wounded were assembled, and functioned as a government.

Once the situation appeared to be under control, the Israeli flotilla, which had exhausted nearly all its strength and supplies, briefed the newly arrived ship commanders and began preparing a voyage to the port of Piraeus for some rest, regrouping and resupply before returning to Israel.

When they left the bay, all the other fleets blew their foghorns simultaneously to salute the Israeli flotilla, Erel recalls with pride. The king also came to say goodbye and thank the Israeli sailors. When the Israeli ships entered the port of Piraeus, Greek Prime Minister Marshal Alexandros Papagos came to thank the officers and soldiers and ordered that the vessels be loaded with “the best of everything.” Erel recalls that the Greek press, and even newspapers in other countries, reported on the rescue mission on their front pages. From Piraeus, the vessels returned to their home port of Haifa.

Looking back, this spontaneous rescue operation was the basis for the tradition that developed in the IDF of providing immediate assistance wherever natural disasters strike. It all came full circle when a deadly forest fire broke out on the Carmel in 2010. Among the first to provide assistance to Israel were the Greeks.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Google

Πώς οι Ισραηλινοί αξιωματικοί του ναυτικού έγιναν ηγέτες της Κεφαλονιάς

Το 1953, το πρώτο ισραηλινό ναυτικό πλοίο έφτασε στο Αιγαίο για μια μηνιαία άσκηση. Ακριβώς όπως επρόκειτο να επιστρέψουν, ένας τρομερός σεισμός έπληξε τα ελληνικά νησιά και οι Ισραηλινοί, ως άπειροι και ανεπαρκώς εκπαιδευμένοι, έσπευσαν να βοηθήσουν.
Yiftach Kozik

Η εκκένωση χιλιάδων τραυματιών. | Φωτογραφική : Aryeh Brosh
Αυτή η ιστορία μας οδηγεί πίσω στις αρχές του Ισραήλ. Ήταν το 1953. Ο IDF είχε ολοκληρώσει πρόσφατα τον πόλεμο της ανεξαρτησίας. Το ναυτικό άρχισε να χτίζει μια δύναμη που θα υπερασπίστηκε τα θαλάσσια σύνορα τα επόμενα χρόνια.

Ο πρώτος στόλος των θωρηκτών, “ο Μεγάλος Ποταμός”, μόλις είχε καθιερωθεί. Ο διοικητής ήταν ο Shlomo Erel, ο οποίος θα έμελλε να γίνει ο ναύαρχος του ναυτικού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σε βρετανικό πλοίο που βυθίστηκε αφού χτυπήθηκε από γερμανική τορπίλη, υπηρέτησε ως καπετάνιος στο βρετανικό στόλο και διέταξε πολλά πλοία στο ισραηλινό ναυτικό. Ο Shlomo Erel θυμάται ότι το προσωπικό του στόλου δεν ήταν ακόμη πλήρως εκπαιδευμένο ως πολεμική μοίρα. “Είχαμε μια μικτή ομάδα νεαρών, μη εκπαιδευμένων ναυτικών, αξιωματικών από εδώ και εκεί, και είχαμε μεγάλη έλλειψη επιχειρησιακής εμπειρίας.”

Η Erel αποφάσισε ότι οι ασκήσεις μεγάλης κλίμακας ήταν απαραίτητες. Ζήτησε και έλαβε άδεια από τον τότε ναύαρχο Mordechai “Moka” Limon να διεξάγει μια μακρά άσκηση μάχης στο Αιγαίο. Ο Limon έδωσε στον Erel προϋπολογισμό 1.500 δολαρίων για το τρυπάνι.

Και έτσι, ένα πρωί, το πλοίο έφυγε για το νησί της Ρόδου. Το πρώτο σκάφος που εκτόξευσε ήταν αυτό που θα χρησίμευε ως σταθμός προμήθειας και εξοπλισμού του στόλου. Τα πλοία του στόλου συνέχισαν από τη Ρόδο στο νησί της Λέρου προς τα βόρεια και στη συνέχεια σε μια άσκηση διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων σε όλο το Αιγαίο.

Ξαφνικές κλήσεις για βοήθεια

Οι στρατιώτες ασκούσαν την είσοδο και την έξοδο από μαρίνες, κόλπους και λιμάνια. Εξάσκησαν μάχες και ναυτικούς. Τα πλοία του στόλου έκαναν πλεύσεις σε διάφορα λιμάνια, όπου οι ναυτικοί της μάχης ασκούσαν λίγη πολιτική και διπλωματία ως πρεσβευτές του νεοσύστατου Κράτους του Ισραήλ. Έτσι περάσαμε τέσσερις εβδομάδες κατάρτισης, και σύντομα ήρθε η ώρα να πλεύσετε στο σπίτι.

Αλλά λίγο πριν υποτεθούν να γυρίσουν πίσω, ο Erel αποφάσισε να σταματήσει στον κόλπο της νότιας Πελοποννήσου για συντήρηση πλοίων και εργασία βαφής πριν επιστρέψει στο λιμάνι της Χάιφα. Θυμίζει ότι αυτός ο κόλπος, ο οποίος ήταν το παρατσούκλι “ο κόλπος της Ζωγραφικής”, βρισκόταν βόρεια του νησιού των Αντικυθήρων. Η ατμόσφαιρα ήταν μια ατμόσφαιρα μετά την προπόνηση. Ο καθένας φανταζόταν να κοιμάται στα δικά του κρεβάτια στο σπίτι.

Αλλά ξαφνικά, όλα άλλαξαν. Καθώς τα πλοία οδήγησαν στην άγκυρα στον κόλπο, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έλαβαν ένα SOS. Έμαθαν σύντομα ότι υπήρξαν σειρές θανατηφόρων σεισμών στην περιοχή, που έβγαιναν το 7,3 στην κλίμακα Ρίχτερ. Οι σεισμοί έπληξαν ολόκληρη την Ελλάδα δυτικά της Κορίνθου, τα νησιά Κεφαλονιά και Ζάκυνθο και το μικρό νησί της Ιθάκης.

Οι εκπομπές έκτακτης ανάγκης και τα σήματα κινδύνου πλημμύρισαν τα ραδιόφωνα των πλοίων. Οι κλήσεις μεταδόθηκαν από διάφορες τοποθεσίες: τα τρία νησιά της Επικενής – Κεφαλονιά, Ζάκυνθο και Ιθάκη – ακόμα και από την Αθήνα, την πρωτεύουσα της Ελλάδας. Τα σήματα παραλήφθηκαν ταυτόχρονα από τρεις στόλους που βρίσκονταν στην περιοχή: ο αμερικανικός 6ος στόλος, μια ομάδα βρετανικών αντιτορπιλικών και περιπολικών σκαφών και ο πρώτος στόλος του Ισραηλινού Ναυτικού, των οποίων οι ναυτικοί του πολεμικού ναυτικού έπεσαν άγκυρα για λίγες ώρες διασκέδασης στο Το λεγόμενο “Κόλπο Ζωγραφικής” προτού γυρίσετε στο σπίτι.

Ο κυβερνητικός αξιωματικός του πλοιάρχου κάλεσε τους αντίστοιχους πλοιοκτήτες για μια γρήγορη συνάντηση, στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα στο Ράδιο Αθηνών και το αρχηγείο του ναυτικού στο Ισραήλ. Έδωσε μια προκαταρκτική έκθεση του περιστατικού στα ναυτικά στρατόπεδα και ζήτησε την άδεια να παράσχει βοήθεια. Το ναυτικό αρχηγείο απάντησε αμέσως: «Πηγαίνετε και παρέχετε βοήθεια». Δεν υπήρξε απάντηση από το Radio Athens.

«Ένιωσα σαν τα πλοία να βυθίζονται»

Τα πληγέντα νησιά βρίσκονταν περίπου 250 με 300 ναυτικά μίλια από τον κόλπο. Το ταξίδι θα διαρκέσει 15 ώρες και τα πλοία θα βγουν αμέσως. “Όταν πλησιάσαμε στην περιοχή,” υπενθυμίζει ο Erel, “κοντά στο νησί της Ζακύνθου, περάσαμε το μεγάλο πλοίο του ναυτικού του Ηνωμένου Βασιλείου, το Salem. Οι Αμερικανοί είχαν πει ότι θα αγκυροβολούν και θα παρέχουν βοήθεια εκεί. “Συμφωνήθηκε ότι ο ισραηλινός στόλος θα προχωρήσει προς την Κεφαλονιά, επειδή η ζημιά ήταν μεγαλύτερη και ο αριθμός των θυμάτων ήταν πολύ υψηλότερος εκεί. Το αμερικανικό σκάφος, λόγω του μεγέθους του, δεν μπορούσε να πάει στην Κεφαλονιά.

Ο στολίσκος πιέστηκε, κατευθυνόμενος προς την Κεφαλονιά. Καθώς πλησίαζε, οι ναυτικοί είδαν έναν Βρετανό καταστροφέα, τον HMS Daring, να ρίχνει άγκυρα σε καλή απόσταση από την ακτή λόγω του μεγέθους του. Τα ισραηλινά πλοία προσπάθησαν να μπουν στον κόλπο, πιο κοντά στην πρωτεύουσα του Αργοστολίου κατά μήκος της ακτής. Αυτό συμβαίνει όταν ακούστηκαν εκρήξεις στο κατάστρωμα. Φοβήθηκαν ότι τα κατώτερα μέρη είχαν κατακλυστεί και ότι τα πλοία επρόκειτο να βυθιστούν, αλλά ο θόρυβος γύρισε

Στα πλαίσια της προγραμματισμένης επίσημης επίσκεψης του κυβερνήτη του πλοίου HMS DARING, D32, του Βρετανικού Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού, θα πραγματοποιηθεί τις 2/5/2017 στο Αργοστόλι, συνέντευξη τύπου αλλά και παρουσίαση οπτικοακουστικού υλικού με την επιμέλεια του συλλόγου «Ριφόρτσο» στο ισόγειο του θεάτρου Κέφαλος ώρα 10.30 το πρωί.

Ο πλοίαρχος Philip “Percy” Gick την περίοδο που ήταν κυβερνήτης του H.M.S. DARING

Θα ακολουθήσει παραδοσιακό κέρασμα των επισκεπτών, από το Λύκειο Ελληνίδων καθώς και κατάθεση στεφάνων, στην μαρμάρινη επιγραφή στο περίβολο της Παναγίας Ρακαντζή, πλησίον της Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας.

Σύμφωνα με την Βρετανική Πρεσβεία στην Αθήνα: Το πλοίο HMS DARING, D32, αποτελεί τη ναυαρχίδα του Τύπου-45 αντιτορπιλικού του Βρετανικού Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού (Type 45 destroyer). Το πλήρωμά του, αυτή τη στιγμή, ανέρχεται περίπου σε 250 άτομα, συμπεριλαμβανομένων ατόμων από την αεροπορία και ομάδας Πεζοναυτών των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων, και συνιστά μια υψηλού επιπέδου μονάδα αεράμυνας, ικανή να φέρει εις πέρας μεγάλο εύρος αποστολών. Αυτή τη στιγμή το πλοίο πλησιάζει στο τέλος μιας εννεάμηνης περιόδου αποστολής κυρίως στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έχοντας επισκεφθεί τα λιμάνια της Βάρνας και της Κωνστάντας, στη Μαύρη Θάλασσα, το DARING τώρα διασχίζει τη Μεσόγειο, επιστρέφοντας στον λιμένα νηολόγησής του, στο Portsmouth της Βρετανίας.

1953 13 ή 14 Αυγούστου. Αεροφωτογραφία του Αργοστολιού. Είναι πιθανόν το πολεμικό να είναι το DARING

Το HMS DARING  εντάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό 2009, και αυτή θα είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο πλοίο θα έχει την ευκαιρία να επισκεφθεί το νησί της Κεφαλονιάς. Ένα προηγούμενο μοντέλο HMS DARING, το D05, ήταν το πρώτο πλοίο που έφτασε στο νησί μετά τον καταστροφικό σεισμό του Αυγούστου 1953.

Η επίσκεψη του HMS DARING στην Κεφαλονιά λαμβάνει χώρα προκειμένου να αποταθεί φόρος τιμής στη μνήμη των ναυτών για την πολύτιμη προσφορά τους, την επαύριο του σεισμού, και να κατατεθεί στεφάνι προς τιμήν τους. Επιθυμούμε, ακόμα, να ενισχύσουμε τους ιστορικούς και αδιάλειπτους δεσμούς που συνδέουν το HMS DARING με το νησί της Κεφαλονιάς.

ΑΠΟ ΤΗΝ Π.Ε. ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ

1953 – O Philip “Percy” Gick μίλησε για την σεισμόπληκτη Κεφαλονιά και συγκίνησε τη Βρετανία

Συνεχίζουμε να αναδημοσιεύουμε σπουδαία κείμενα-μαρτυρίες για τις ημέρες του σεισμού του Αυγούστου του 1953 και τη βοήθεια του αντιτορπιλικού DARING, από τον προσωπικό λογαριασμό του Γιάγκου Μεταξά στο facebook.

1953 – 29 Αυγούστου. Μια εκπομπή που συγκίνησε βαθειά την Βρετανία

Κυβερνήτης του βρετανικού αντιτορπιλικού H.M.S. DARING, του πρώτου πλοίου που κατέπλευσε στο λιμάνι του Αργοστολιού το πρωί της 13ης Αυγούστου του 1953, την επομένη του καταστροφικού σεισμού, ήταν ο πλοίαρχος του Royal Navy, Philip “Percy” Gick.

Ο πλοίαρχος Philip "Percy" Gick την περίοδο που ήταν κυβερνήτης του H.M.S. DARING
Ο πλοίαρχος Philip “Percy” Gick την περίοδο που ήταν κυβερνήτης του H.M.S. DARING

O Gick, παρασημοφορημένος ήρωας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν και πιλότος. Tο Μάιο του 1941, υπηρετούσε στο αεροπλανοφόρο H.M.S. Victorious σαν ανθυποπλοίαρχος, πιλότος των διπλάνων – τορπιλοπλάνων Swordfish.

Το θρυλικό αλλά ευάλωτο βομβαρδιστικό - τορπιλοπλάνο Swordfish, πιο γωστό στους πιλότους σαν stringbag, Η επίθεση των swordfish είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του πηδαλίου του Γερμανικού θωρηκτού Bismarck, με αποτέλεσμα να γίνει σχετικά εύκολος στόχος για τα κανόνια των Βρετανικών θωρηκτών.
Το θρυλικό αλλά ευάλωτο βομβαρδιστικό – τορπιλοπλάνο Swordfish, πιο γωστό στους πιλότους σαν stringbag, Η επίθεση των swordfish είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του πηδαλίου του Γερμανικού θωρηκτού Bismarck, με αποτέλεσμα να γίνει σχετικά εύκολος στόχος για τα κανόνια των Βρετανικών θωρηκτών.

Αν και ο τύπος αυτού του αεροσκάφους ήταν ήδη απαρχαιωμένος και η χαμηλή τους ταχύτητα τα έκανε εξαιρετικά ευάλωτα, στην πράξη αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικά στην επίθεση κατά του γερμανικού θωρηκτού Bismarck. Η τορπίλη που έριξε το Swordfish του ανθυποπλοιάρχου Gick, ήταν η πρώτη βρετανική τορπίλη που πέτυχε το Bismarck, αν και δεν του προξένησε ουσιαστική ζημιά.

Όμως, τα αντιαεροπορικά πυρά του γερμανικού θωρηκτού, έκαναν ζημιά στο αεροπλάνο του Gick, με αποτέλεσμα να κάνει μια επεισοδιακή προσνήωση στο Victorious και να σπάσει ο νεαρός ανθυποπλοίαρχος τα πόδια του. Αυτό του άφησε ένα κουσούρι που έγινε πιο έντονο στην γεροντική του ηλικία. Δεν τον εμπόδισε όμως ν’ αναπτύξει έντονη δράση στην διάρκεια του πολέμου και να κερδίσει κι άλλα παράσημα.

Την 12η Αυγούστου του 1953 νωρίς το απόγευμα, εκτελώντας τις διαταγές του Διοικητή του Διασυμμαχικού Ναυτικού Αρχηγείου της Μεσογείου (H.A.F.M.E.D.) ναυάρχου, λόρδου Louis Mountbatten, ο πλοίαρχος Gick απέπλευσε με το DARING φορτωμένο με 200 τόννους εφόδια από την Μάλτα και πλέοντας “πάση δυνάμει” έφτασε στο Αργοστόλι στις 5:00 το πρωί της 13ης μετά από περίπου 12 ώρες πλεύσης.

Το H.M.S. DARING
Το H.M.S. DARING

Λίγες μέρες αργότερα, την τετάρτη 29 Αυγούστου του 1953 στις 21:15 μεταδόθηκε από το Εθνικό δίκτυο του BBC το παρακάτω κείμενο του πλοιάρχου Gick, κυβερνήτη του DARING:

“Τέτοια ώρα εδώ και 15 μέρες ήμουνα στη γέφυρα του πλοίου μου, πλέοντας ολοταχώς προς τα Ιόνια νησιά φέρνοντας ότι βοήθεια μπορούσαμε στα θύματα του τρομερού σεισμού εκεί. Με το πρώτο φως της αυγής, φουντάραμε αρόδου μπροστά από το μικρό Αργοστόλι. Δεν υπήρχε ούτε ένα κτίριο όρθιο και έβλεπα χιλιάδες κόσμου στριμωγμένους στον ανοιχτό χώρο της προκυμαίας.

Βγήκα στη στεριά και καθώς η άκατος μου πλεύρισε, όλοι ήταν ακίνητοι . Κάθονταν σε μικρές ομάδες με τα λίγα υπάρχοντα που γλύτωσαν από τα σπίτια τους. Τότε μερικοί άντρες ήρθαν αργά προς το μέρος μου και αμίλητοι μου έσφιξαν τα χέρια. Η όλη κατάσταση ήταν τελείως αλλόκοτη. Οι άνθρωποι ήταν ζωντανοί αλλά τα είχαν τελείως χαμένα. Σιγά – σιγά όμως κι άλλοι πλησίασαν κι άρχισαν να μιλάνε.

Για τρεις μέρες συνεχίζονταν οι σεισμοί, καταστρέφοντας τα σπίτια τους, σκοτώνοντας τους συγγενείς και φίλους τους και ακόμη και την ώρα που στεκόμουν εκεί μπορούσα να αισθανθώ τις δονήσεις που έκαναν το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια μου. Δεν αισθάνονταν καμιά χρεία για τροφή ή νερό ή ότι άλλο – όλο κι όλο που ζήταγαν ήταν μια στέρεη γωνιά γης που να μη κουνιέται.

Χρειάστηκε να τους εξηγήσω ότι δεν θα μπορούσα να τους πάρω μαζί μου. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να φροντίσω τους τραυματίες και να βγάλω στη στεριά όσες προμήθειες είχα. Παραμέρισαν και περπάτησαν περίλυποι πίσω στις οικογένειες τους για να καθίσουν κατάχαμα και να περιμένουν όπως είχαν κάνει για μέρες.

Όλο το πρωινό οι ναύτες έβγαζαν αδιάκοπα εφόδια στην στεριά. Έστησαν ένα νοσοκομείο με τέντες και ομάδες διάσωσης πήγαν στην πόλη και δούλεψαν με μανία για να τραβήξουν έξω όποιον έβρισκαν ζωντανό στα ερειπωμένα κτίρια. Στην διάρκεια της πρώτης μέρας αλλά και στις επόμενες, έφταναν όλο και περισσότερα πλοία. Ελληνικά φορτωμένα εφόδια, Ισραηλινά, Αμερικανικά, Γαλλικά, και Νεοζηλανδικά – όλα προσφέροντας ότι είχαν για να βοηθήσουν.

Έτσι, οργανώθηκε μια θαυμάσια συνδυασμένη επιχείρηση. Οι ναύτες και οι πεζοναύτες έστησαν κουζίνες εκστρατείας για να θρέψουν τον κόσμο της πολιτείας και με τα πόδια ή με όποιο μεταφορικό μέσο μπορούσαν να βρούνε, προχώρησαν ανατινάζοντας και ανοίγοντας τον δικό τους δρόμο μέσα από το κατεστραμμένο δίκτυο του νησιού για να φέρουν βοήθεια σε απομονωμένους χωρικούς.

Ενώ συνεχιζόταν η παροχή πρώτων βοηθειών, άρχισε ν’ αποβιβάζεται Ελληνικός στρατός και να στήνει μια μονιμότερη οργάνωση μέχρις όταν μπόρεσαν ν’ αναλάβουν οι ίδιοι τα καθήκοντα των πρώτων ομάδων βοήθειας. Εμείς, από τα διάφορα Ναυτικά, είχαμε κάνει όλα όσα μπορούσαμε. Κανείς πια δεν κείτονταν τραυματισμένος και αβοήθητος, κανείς δεν πέθαινε από δίψα και πείνα.

Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη δεκάδες χιλιάδες άστεγοι που με όλα τα υπάρχοντα τους χαμένα, πρέπει να έχουν το γρηγορότερο δυνατό τα εργαλεία και τα υλικά για να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους, τις φάρμες τους τα μαγαζιά τους και τις ίδιες τους τις ζωές. Και αυτή η βοήθεια πρέπει να έρθει πριν από το χειμώνα.

Το Ελληνικό έθνος που ακόμη επουλώνει τις πληγές από τις καταστροφές του πολέμου, δεν μπορεί ούτε να ελπίζει ότι θα παράσχει μόνο του όλα όσα χρειάζονται. Γι’ αυτό στήθηκε σ’ αυτή τη χώρα το National Greek Earthquake Appeal, έτσι ώστε να εξευρεθούν οι πόροι και ν’ αγοραστούν τα εφόδια που οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται τόσο επειγόντως. Το Ναυτικό έκανε ότι μπόρεσε. Τώρα, εξαρτάται από εσάς, τον καθένα από εσάς, να δώσετε ότι μπορείτε στους Έλληνες σεισμόπληκτους.

Οι περισσότεροι από εσάς κάθεστε άνετα στα σπίτια σας και σύντομα θα πάτε για ύπνο. Πριν κοιμηθείτε όμως, σκεφθείτε όλους αυτούς στα Ιόνια που έχουν για στέγη τα κλαδιά μιας ελιάς, το χώμα για κρεββάτι, το φως του φεγγαριού ή το απολειφάδι ενός κεριού που άφησε ένας περαστικός ναύτης για φωτισμό. Σας παρακαλώ, στείλτε ακόμη και την δεκάρα που σας περισσεύει και σας παρακαλώ να την στείλετε τώρα. Την χρειάζονται.”

Δες μια εναέρια φωτογραφία του Αργοστολιού από εκείνες τις μέρες. Είναι πολύ πιθανό το πολεμικό που φαίνεται λίγο αριστερά από το κέντρο φουνταρισμένο αρόδου, να είναι το DARING.

1953 13 ή 14 Αυγούστου. Αεροφωτογραφία του Αργοστολιού. Είναι πιθανόν το πολεμικό να είναι το DARING
1953 13 ή 14 Αυγούστου. Αεροφωτογραφία του Αργοστολιού. Είναι πιθανόν το πολεμικό να είναι το DARING

Σου έχω ένα χειρόγραφο κατάλογο (στ’ αγγλικά) για να δεις τι ακριβώς ήταν οι 200 τόννοι εφόδια που έφερε το DARING σαν πρώτη βοήθεια στους σεισμόπληκτους Αργοστολιώτες. Σε συμβουλεύω να κατεβάσεις την εικόνα για να μελετήσεις τον κατάλογο με την ησυχία σου.

1953 Οι σχεδόν 300 τόννοι εφόδια που κουβαλούσε το DARING. Σαν αντιτορπιλικό δεν είχε αμπάρια. Αλλά είχαν εκμεταλλευτεί όλο το διαθέσιμο χώρο του καταστρώματος, αποθήκες, καμπίνες κλπ. Πρόσεξε ότι ανάμεσα στα εφόδια, υπάρχει κι ένα πλήρες τζιπ.
1953 Οι σχεδόν 300 τόννοι εφόδια που κουβαλούσε το DARING. Σαν αντιτορπιλικό δεν είχε αμπάρια. Αλλά είχαν εκμεταλλευτεί όλο το διαθέσιμο χώρο του καταστρώματος, αποθήκες, καμπίνες κλπ. Πρόσεξε ότι ανάμεσα στα εφόδια, υπάρχει κι ένα πλήρες τζιπ.

Φεύγοντας από το Αργοστόλι το DARING πήγε στην Ζάκυνθο και από εκεί στην Πάτρα μεταφέροντας τραυματίες και από τα 2 νησιά. Από την Πάτρα απέπλευσε προς Πειραιά από τον Ισθμό της Κορίνθου. Σου παραθέτω φωτογραφία από το διάπλου.

1953 19 Αυγούστου Το DARING διαπλέει τον ισθμό της Κορίνθου
1953 19 Αυγούστου Το DARING διαπλέει τον ισθμό της Κορίνθου

darig

Σε μια άλλη φωτό: Μάλτα, Χριστούγεννα του 1953 στο DARING. Ένα ασυνήθιστο έθιμο του Royal Navy. Την ημέρα των Χριστουγέννων, κι εφ’ όσον το πλοίο είναι σε λιμάνι, το νεώτερο μέλος του πληρώματος, γίνεται ο “πλοίαρχος της ημέρας”. Φοράει στολή πλοιάρχου, επιθεωρεί το πλοίο με την συνοδεία του κυβερνήτη, γευματίζει μαζί του και γενικά απολαμβάνει τις τιμές του βαθμού. Στη φωτογραφία ο πλοίαρχος Gick, με έναν τέτοιο “πλοίαρχο της μέρας”, επιθεωρούν δώρα που έχει αγοράσει το πλήρωμα, για να τα χαρίσουν σε ένα ορφανοτροφείο στη Μάλτα.

13901481_10208402743959959_7445161339344335205_n

Κι ακόμη, κατέβασε την εικόνα με το άρθρο που αφιέρωσε η εφημερίδα “The Daily Telegraph” στον ναύαρχο Philip “Percy” Gick, μετά τον θάνατο του το 2002 για να μάθεις περισσότερα για τον άνδρα.

Τον ναύαρχο Philip “Percy” Gick, είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω το 1990. Αλλά γι’ αυτά θα σου πω άλλη φορά. Σήμερα σου παραθέτω μια φωτό, που του είχα πάρει τότε, το 1990.

1990 Σεπτέμβρης Ο ναύαρχος Gick όπως τον φωτογράφησα
1990 Σεπτέμβρης Ο ναύαρχος Gick όπως τον φωτογράφησα

Γιάγκος Μεταξάς

Διονύσιος Βούτος
Δημοσιογράφος
40 χρόνια στην δημοσιογραφία. Δημοσιογράφος ΕΡΤ
Back To Top