Από μικρή, πολύ μικρή μου έμαθαν πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης….Το παραμύθι που μας έλεγαν στο σχολειό….απλά δεν ίσχυε…
Τα άλλα παιδάκια τον περίμεναν, τον πίστευαν, τον είχαν ανάγκη..
Έγραφαν το “γράμμα” προς αυτόν για το δώρο που ήθελαν…..αυτό που επιθυμούσαν όλο το χρόνο και περίμεναν αυτή τη μαγική στιγμή..Οι γονείς τους, τους προετοίμαζαν 365 μέρες για αυτή την μοναδική νύχτα που θα ερχόταν στο σπιτικό να αφήσει το δώρο κάτω από το δένδρο….είχαν δεν είχαν τζάκι..Τι σημασία είχε;;
Έγω πάλι είχα μάθει πως ήταν ένα παραμύθι, ένα ψέμα, ένα πρόσωπο που δεν υπήρχε….
Δεν χαιρόμουν, δεν μου άρεσε…αλλά καμμιά φορά ένιωθα πιο έξυπνη που ήξερα την αλήθεια!
Έβλεπα τη χαρά τους…
Έβλεπα την ανυπομονησία τους..
Ζήλευα, τα ζήλευα αυτά τα παιδάκια…
Ήθελα και εγώ να έχω γράψει αυτό το “γράμμα” προς αυτόν τον παππού..
‘Ήθελα να περιμένω..
Ήθελα να ζω αυτή τη μαγική στιγμή..
Ήθελα να μην κοιμάμαι αυτή τη νύχτα..
Ήθελα το δώρο μου…
Ζήλευα τα παιδάκια….
Όμως τον περιμένω τώρα που μεγάλωσα…..
Τον ακούω, πλησιάζει ξέρω τι θα μου φέρει γιατί του το ζήτησα τις προάλλες…
Άγιε Μου Βασίλη Μη Με Ξεχάσεις..
Τον ακούω, πλησιάζει, θα του έχω και γλυκά…
Δεν με νοιάζει που δεν έχω τζάκι, αυτός ξέρει από που θα “κατέβει”….
Είμαι ανυπόμονη…
Περιμένω αυτή την αυθεντική φιγούρα του παππούλη με τα κόκκινα ρούχα και το σακκούλι στη πλάτη….
Πόσο όμορφα αισθάνομαι….
Άγιε μου Βασίλη μη με ξεχάσεις, περιμένω το δώρο μου!!
Γράφει η Μίκα Καππάτου
forwoman.gr
